რუსეთის შეიარაღებულმა აგრესიამ ახალი რეალობისა და ამოცანების წინაშე დააყენა საქართველოს როგორც საშინაო ისე საგარეო პოლიტიკა. სწორედ ამ საკითხებზე საუბრობს პოლიტოლოგი სოსო ცინცაძე. ცხადია რუსეთთან საქართველოს ვერ ექნება ისეთი ურთიერთობა როგორც ეს ადრე იყო. რა კურსი უნდა გაატაროს საქართველომ რუსეთთან ურთიერთობაში სამომავლოდ?
- ასეთ კითხვაზე უაპელაციო მზა პასუხი მხოლოდ დილეტანტს შეიძლება ჰქონდეს. ერთი რამის თქმა კი შემიძლია, რომ ისეთ დიდ, პრობლემატურ, გაუწონასწორებელ და ბუნებით აგრესიულ სახელმწიფოსთან ურთიერთობა, როგორიცაა რუსეთი, რომელიც მემკვიდრეობითაა დაავადებული იმპერიული სენით, მის მიმართ მეცნიერულ დონეზე დამუშავებული რაიმე ასეთი კონცეფცია არ არსებობს, ვინაიდან არცერთი მკვლევარი ექსპერტი არ ყოფილა მიწვეული მის შესაქმნელად.
რით უნდა დავიწყოთ? - პირველ ყოვლისა უნდა ვიცოდეთ თუ რა სტრატეგიული ამოცანა დაისახა პუტინის რუსეთმა, რომლის განხორციელებაც ახალი საუკუნიდან დაიწყო. უნდა გავიგოთ რისი მიღწევა შეძლო კრემლმა და რისი არა. ამის ცოდნა იმისთვისაა საჭირო, რომ ვიცოდეთ ის რაც დღეს ვერ შეძლო, ის სახვალიოდა აქვს გადადებული.
საუკოპაციო ჯარების გაყვანა და ცეცხლის შეწყვეტაზე ხელშეკრულება ეს მხოლოდ ტაიმ-აუტია. თუ ვინმე ფიქრობს, რომ პუტინი აპირებს მშვიდად უყუროს, თუ როგორ იშუშებს ჭრილობებს საქართველო და ძლიერდება - ეს შეცდომაა.
რასაც ომით და ოკუპაციით ვერ მიაღწია, მოსკოვი უკვე სხვა მეთოდებით, დიდი სისხლისღვრის გარეშე შეეცდება იმის რეალიზებას.
მაინც რა უნდოდა რუსეთს, რა იყო მისი მიზანი? საბჭოეთის სხვა ფორმით აღდგენა? - ყველაფერი გაცილებით ფართო სტრატეგიის მხოლოდ ეპიზოდია, პუტინი ასე არ წვრილმანდება. მისი სტრატეგიული მიზნებია ევროკავშირის რუსულ ენერგორესურსებზე დამოკიდებულების გაზრდა. ნატოს ევროპული ნეიტრალიზაცია და აღმოსავლეთით მისი გაფართოების შეჩერება, საბჭოურ სივრცეზე მისი გავლენის გაძლოერება, მის მიერ არაკონტროლირებადი ენერგოკომუნიკაციების განვითარების ბლოკირება, კასპიიდან და ცენტრალური აზიიდან ნავთობის და გაზის ტრანზიტის გადართვა საკუთარ ტერიტორიაზე.
საქმე ის გახლავთ, რომ ახლო მომავალში რუსეთი საკუთარი ნავთობითა და გაზით ვეღარ დააკმაყოფილებს დასავლელ სავაჭრო პარტნიორთა მოთხოვნილებებს, მას კი უკვე გაუტკბა ლიდერის სტატუსი. კრემლის სამსახურში მყოფი ექსპერტები 2’000 წლიდან მიუთითებდნენ თავის დამკვეთებს, იგივე ფოთზე, როგორც ახლო მომავლის გრანდიოზული პერსპექტივების მქონე, მსოფლიოს ერთ-ერთ უდიდეს პორტზე, რომელიც საფრთხეს შეუქმნიდა რუსულ ენერგოექსპანსიას.. ამიტომ იქცა ფოთი რუსული ტანკების სამიზნედ.
