საგანგებო მდგომარეობის შედეგად დაზარალებულთა საერთო რიცხვი რესპუბლიკურ საავადმყოფოში 526–ია. ანუ 526 ადამიანმა გაიარა და გადის სტაციონარულ მკურნალობას.
აქედან 70 მშვიდობიანი მოსახლეა, ხოლო დანარჩენი სამხედრო პირი. მათგან უმეტესობა ნამსხვრევი ჭრილობითაა საავადმყოფოში შემოსული. დღემდე მკურნალობას გადის 120 ადმიანი, აქედან 29 მშვიდობიანი მოქალაქეა. 9 აგვისტოს თავში გამავალი ჭრილობით შემოყვანილი ერთი სამხედრო გარდაიცვალა.
ამ საკითხებთან დაკავშირებით ”პრესა.გე” ცენტრალური საუნივერსიტეტო კლინიკის ტრავმატოლოგიისა და ორთოპედიის განყოფილების ხელმძღვანელს, შადიმან სახვაძეს ესაუბრა:
- “დაახლოებით 60-მდე პაციენტი მივიღეთ ამ დღეებში. ნაწილი პაციენტებისა, რომლებიც შედარებით მსუბუქად იყვნენ დაჭრილები, სხვა სავადმროფოებში გადაიყვანეს, ნაწილი - ამბულატორიულ მკურნალობაზე გაეწერა”.
აქედან სამხედრო რამდენი იყო? - უმეტესწილად სამხედროები და მშვიდობიანი მოქალაქეები იყვნენ დაბომბვების დროს მიღებული ცეცხლნასროლი ჭრილობებით. დღეს დაახლოებით ორი მესამედი დარჩენილი პაციენტებისა სამხედროა.
მათი მდგომარეობა სტაბილურია. სხვადასხვა ხარისხის დაზიანებები ჰქონდათ. თითქმის ყველას გაკეთებული აქვს ოპერაცია. ეს არის მკურნალობის პირველი ეტაპი. ცეცხლნასროლი დაზიანება ინფექციის თვალსაზრისით ყველაზე მაღალი რისკის დაზიანებად ითვლება. როდესაც ჭრილობები დაიხურება, პაციენტების გარკვეულ ნაწილს გასაკეთებელი ექნება სარეკონსტრუქციო ოპერაციები. საბოლოო განკურნებისათვის შესაძლოა რამდენიმე თვეც გახდეს საჭირო. ზოგს იმდენად რთული დაზიანება აქვს, რომ ძალზედ რთული სარეკონსტრუქციო ოპერაცია დასჭირდება.
სიცოცხლის თვალსაზრისით მძიმე პაციენტი განყოფილებაში არ არის, მაგრამ დაზიანების სიმძიმის თვალსაზრისით - რა თქმა უნდა გვყავს. აქ ყველა პაციენტი უფასოდ მკურნალობს.
რამდენად იყო მზად თქვენი განყოფილება ამ რაოდენობით პაციენტების მისაღებად? - ყველაფერს სიტუაცია განსაზღვრავს. რაიმე მნიშვნელოვანი პრობლემა არ გვქონია. უპირველეს ყოვლისა, ამას ჩემი კოლეგების მობილიზებულობიდან გამომდინარე ვამბობ. მე, როგორც ხელმძღვანელს, არ დამჭირვებია ჩემი კოლეგებისთვის შემეხსენებინა, რომ მოსულიყვნენ და გვემუშავა. მოგეხსენებათ, ზოგიერთი მათგანი შვებულებაში იყო. მთელმა გუნდმა პირველი ერთი კვირის განმავლობაში დღე და ღამე ვიმუშავეთ. ვმუშაობდით ძალიან ორგანიზებულად. მართალია, ადგილები შეზღუდული იყო, მაგრამ ადმინისტრაციის ჩარევით ეს პრობლემაც მოგვარდა. ნაწილი ოთახებისა გათავისუფლდა და საწოლების განსათავსებლად მომზადდა. ყველა პაციენტი იღებდა დროულ და კვალიფიციურ დახმარებას ამ დღეების განმავლობაში.
ფსიქოლოგიური სამსახური თუ მუშაობდა ადგილზე ამ დღეებში? - ფსიქოლოგიური სამსახური არ ყოფილა, მაგრამ საპატრიარქოდან მოგვაშველეს მონაზვნები და მორჩილები დედა ეფემიას ხელმძღვანელობით, რომლებიც ექთნისა და სანიტრის ფუნქციებს ასრულებდნენ. რითაც ყველანი აღფრთოვანებულები ვართ და ბედნიერები, არის ის, რომ აღმოჩნდა, რომ სხვა ჯარი გვყავს. მიუხედავად იმისა, რომ ბიჭებმა ამხელა განსაცდელი გამოიარეს, აქ ყოფნის განმავლობაში ერთხელაც კი არ დაუწუწუნია არავის. მედგრად უჭირავთ თავი, სერიოზულები, მამაცები და ჩამოყალიბებულები არიან. იმ ჯარისგან განსხვავებული ჯარი გვყავს, რომელიც წარსულიდან აფხაზეთის მოვლენების განვითარების პერიოდიდან გვახსოვს. საოცრად კარგი ბიჭები არიან. არანაირი შიში და ნერვიულობა არ ეტყობათ მათი ფიზიკური მდგომარეობის გამო.
ყველაზე მეტი პაციენტი რომელ განყოფილებას ყავდა? - დანამდვილებით ვერ გეტყვით. ჯერ მკურნალობა უტარდებოდათ სასწრაფო გადაუდებელი დახმარების კორპუსში, სადაც ვმუშაობდით გუნდურად, ერთობლივი ძალებით - ქირურგები, ტრავმატოლოგები... შემდეგ პაციენტები განყოფილებების მიხედვით ნაწილდებოდნენ ან თავისუფალი ადგილების გადანაწილების პრინციპით. მაგალითად, უფრო მსუბუქ პაციენტებს თერაპიის განყოფილებაში ვაწვენდით, სადაც ასევე ჩვენ და ქირურგები ვმეთვალყურეობდით. იმის ხაზგასმა მინდა, რომ მთელი კლინიკა მუშაობდა როგორც ერთი გუნდი.
გერმანიაში ჩვენს მეგობრებს დავუკავშირდით, რომლებიც მზად არიან დახმარება გაგვიწიონ, მაგალითად - ინსტრუმენტებით. განსაკუთრებით რთული პაციენტები, რომლებსაც ძალიან ძნელი და ძვირადღირებული რეკონსტრუქციული ოპერაციები დასჭირდებათ, შეიძლება იქაც კი მიიღონ სამკურნალოდ. თუმცა, დანამდვილებით მაინც ვერ ვიტყვი. ეს წინასწარი ინფორმაციაა.
განსაკურებით ხანგძლივი თანამშრომლობა ჩვენ გერმანიის კლინიკებთან გვაკავშირებს. შტაუფერ კლინიკისგან (ულმის უნივერსიტეტის კლინიკა), რომელსაც ჩემი მეგობარი დოქტორ მანფრედ ვიდემანი ხელმძღვანელობს, უამრავი დახმარება გვაქვს აქამდეც მიღებული. ასევე იენის უნივერსიტეტის კლინიკაში არიან მზად რომ დახმარება გაუწიონ ასეთ პაციენტებს. მოკლედ, მარტო არა ვართ. ჩვენს გვერდით არიან ჩვენი კოლეგები. მაგრამ რასაკვირველია, ჩვენს გასაკეთებელ საქმეს ვერავინ გააკეთებს. ჩვენ უნდა გავაკეთოთ, რაც ჩვენი გასაკეთებელია.
