- 8 აგვისტოს დავიჭერი, ცხინვალის შესასვლელთან, რუსული მოიერიშეების მიერ განხორციელებული დაბომბვის შედეგად. ჩვენს მახლობლად ორი კასეტური ბომბი ჩამოვარდა და აფეთქდა. ჩემთან ერთად ძალიან ბევრი სამხედრო დაიჭრა და დაიღუპა. დაახლოებით 30-დან 50 კაცამდე, ეს მხოლოდ ამ ორი ბომბის ჩამოგდების შედეგად. ხოლო დაიჭრა 100-150 ადამიანი - მეოთხე ბრიგადის სამი სხვადასხვა ბატალიონიდან.
დაბომბვა მოხდა პირველიდან ორ საათამდე დღისით. ეს იყო რუსების მიერ ჩამოგდებული პირველი ბომბი. მე ქვეით ბატალიონში ვმსახურობდი. ქვეითები ყველაზე მეტად დაზარალდნენ.
დაჭრილი ჯარისკაცებიდან ზოგი ბეტეერით გამოიყვანეს, ზოგი ”ტოიოტა ჰაილუქსით”.
როდესაც დაჭრილებით სავსე ”კრაზი” ცდილობდა გამოსულიყო, მოიერიშე თვითმფრინავმა მასზეც განახორცუიელა შეტევა და გაანადგურა. ანუ დაჭრილებს ხელმეორედ დაარტყეს. ”კრაზზე” განთავსებული დაჭრილების ზუსტი რაოდენობა არ ვიცი, რადგანაც მე მანამდე გამოვედი, თვითონ დაჭრილი ვიყავი. საჭესთან დავჯექი, დაჭრილები ”ჰაილუქსით” გამომყავდა.
ვინც ჩაეტია (დაჭრილები) ”ჰაილუსქებში” განვათავსეთ, დანარჩენი - ბეტეერებზე, სადაც კი შეიძლებოდა – გარედან, შიგნიდან. დაახლოებით ათი ”ჰაილუქსით” გამოვედით და ორი ბეტეერით. პლიუს - ”კრაზები”, რომელთაგან ერთი აფეთქდა. ყველა ამ სატრანსპორტო საშუალებამ თითო რეისი გააკეთა. ზოგი ფეხითაც გამოდიოდა, ვინც საღსალამათი იყო და სიარული შეეძლო.
ავნევიდან გორში ჩაგვიყვანეს და გორიდან კი პირდაპირ თბილისისკენ გამოგვიშვეს. 5 წუთი გამაჩერეს იქ, სისხლი შემიჩერეს და აქეთ გამომაქანეს.
ახლა ფეხი თაბაშირში მაქვს, მკლავში კი - გამავალი ჭრილობა. დროის ფაქტორია, თორემ საშიში აღარაა, მეორე ოპერაცია არ დამჭირდება.
ჩემი ქვეითი ბატალიონიდან არ ვიცი ცოცხალი რამდენი გადარჩა, აქ ვწევარ და არაფერს მეუბნებიან. მეოთხე ბრიგადა იყო. პირველები ჩვენ შევედით.
საშინელება იყო, რამე თუ შეიძლება იყოს საშინელი, ეგ იყო. კინოშიც კი არ მინახავს ასეთი დამწვარი და განადგურებული ხალხი. დაღუპულებს მეტწილად დამწვარი და დაგლეჯილი სხეული ჰქონდათ.
სანამ მოიერიშეებით პირველი დაბომბვა მოხდებოდა პოზიციურ ბრძოლებში დაჭრილი 10-15 ჯარისკაცი ხის ძირას გვეწვინა. იმათაც დაუშინეს.
დაჭრილები ავნევამდე ჩამოვედით. სადაც სატანკო ბატალიონი იდგა, ბიჭებმა გვიშველეს, მეოთხე ქვეითი ბრიგადის სატანკომ.
არ მოველოდით, რომ რუსეთისგან ასეთი საპასუხო რეაქცია იქნებოდა. თავიდან, სანამ მოიერიშეები ჩვენ შემოგვიტევდნენ, ერთი ორჯერ გადაგვიფრინეს. ჩვენ ცოტა დაფანტულები ვიყავით.
სხვაგან ჩამოყარეს ბომბები, ჩვენები გვეგონა და ხელებს ვუწევდით. მესამე ჯერზე გამოიარეს და მერე დაგვბომბეს. ფიჭვნარში ვიყავით. ჩვენები იმიტომ გვეგონა, რომ მოიერიშემ ცხინვალის მხარეს ჩამოყარა ბომბები. ვიფიქრეთ, იმათი ტექნიკა იყო იქ დამალული და ამ ქმედებით ჩვენები გვეხმარებოდნენ.
რუსებს რომ ავიაცია არა ჰყავდეთ და სახმელეთოთი წამოვიდნენ, ვერაფერს გვიზამენ. პოზიციურ ბრძოლებში დიდი უპურატესობით ვიმარჯვებდით და ყოველთვის გავიმარჯვებთ. იმიტომ, რომ მოტივაცია უფრო დიდი გვაქვს - ჩვენს ტერიტორიას ვიცავთ. ისინი არიან მომხდურები და ველურები.
ერთი სული მაქვს, როდის გამწერენ და ყველა ეგრეა. ჩემი ბატალიონიდან აქ რამდენიმე იყო, მაგრამ გაეწერნენ. მეგობრები მაკითხავენ, ჯარისკაცები, ბატალიონის მეთაურები, ყურადღებას არ მაკლებენ, მაგრამ არაფერს მეუბნებიან, რომ არ ვინერვიულო. იქნებ, სულაც კარგადაა საქმე, ჯერ არ ვიცი. ჩემი ბატალიონის უფროსობა გადარჩა.
